Και είναι στιγμές , άλλωστε πάντα αυτό δεν είναι ; ΣΤΙΓΜΕΣ.. Η ίδια η ζωή είναι στιγμές .... και κάποιες στιγμές μοιάζουν μεγάλες και άλλες μικρές.. και πότε νιώθεις μικρός και πότε μεγάλος .. έρχεται η ανθρώπινη υπόσταση σου και πότε κάτι την μικραίνει και πότε κάτι την μεγαλώνει... Τι είναι αυτό που το καταφέρνει στ'αλήθεια; Μα τα συναισθήματα... τι άλλο;
Και είναι στιγμές μικρές - μεγάλες που σε αυτό τον κόσμο η ανθρώπινη υπόσταση σου μοιάζει ασήμαντη... κανείς μοιάζει να μην σε υπολογίζει , και νιώθεις τόσο μα τόσο μικρός.. Σαν ένα κατοικίδιο , σε ένα κλουβί, που πότε σε θυμούνται , κάποτε σε ταϊζουν , πότε σε χαϊδεύουν και πότε σου μιλούν ... Μα πόσο στ'αλήθεια Σ'αγαπούν; Σε ένα κλουβί... Απλά να σε κοιτούν και κατα τ'αλλα σ'αγαπούν.. γιατι τους τραγουδάς και τους προσφέρεις...
Τι κόσμος;! Τι κόσμος αυτός που σε κάνει να νιώθεις μικρός ; Ενώ μεγάλος είσαι... ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ... πιο μεγάλος απο ότι πιστεύεις... κουβαλάς το σύμπαν μέσα σου.. τον ήλιο... εκπνέεις την σκόνη των αστεριών... Και εκείνοι έρχονται και σου λένε , ενα τίποτα είσαι... Ενα τίποτα είσαι χωρίς ΕΜΕΝΑ... Υπάρχεις επειδή το θέλω εγω... Αυτοί.. αυτοί του κόσμου.. του άλλου κόσμου... του κόσμου που κοιτάς απο χαμηλά.. και κάθονται στους θρόνους τους και διατάζουν, να τραγουδήσεις, να χορέψεις... να δουλέψεις...
Αυτοί που μικραίνουν και μεγαλώνουν τις στιγμές σου και εσένα μαζί... Μα νιώθω μικρέ ΜΕΓΑΛΕ μου πως ήρθε η στιγμή σου .. είναι η ΜΕΓΑΛΗ στιγμή σου.. Που πρέπει να δείξεις πόσο μεγάλος είσαι και πόσο πιο μεγάλος μπορείς να γίνεις... τόσο μεγάλος και τόσο ψηλός που μπορείς να φτάσεις τον πάνω κόσμο που κοιτάς, τόσο ψηλός που μπορείς να ακουμπήσεις τους θρόνους τους και με το ένα σου χέρι μονάχα να τους ρίξεις κάτω... Και είναι κι'αλλοι σαν και εσένα μικρέ ΜΕΓΑΛΕ μου .. και ΑΝ ενώσετε τα χέρια σας όλοι μαζι μπορείτε να κατεβάσετε όλο τον επάνω κόσμο που κοιτάτε.. Και έτσι θα πιάσετε στα χέρια σας αυτούς... και θα τους πείτε.. - Τωρα που ήρθαμε στο ίδιο ύψος... Τολμάς να με διατάξεις να πεθάνω; Να νιωσω ΜΙΚΡΟΣ για να νιώθεις ΕΣΥ μεγάλος..; Τολμάς να δείς πως είσαι άνθρωπος σαν και εμένα; Στ'αλήθεια.. τόλμα! ΤΟΛΜΑ και θα δεις!
Και είναι στιγμές μικρές - μεγάλες που σε αυτό τον κόσμο η ανθρώπινη υπόσταση σου μοιάζει ασήμαντη... κανείς μοιάζει να μην σε υπολογίζει , και νιώθεις τόσο μα τόσο μικρός.. Σαν ένα κατοικίδιο , σε ένα κλουβί, που πότε σε θυμούνται , κάποτε σε ταϊζουν , πότε σε χαϊδεύουν και πότε σου μιλούν ... Μα πόσο στ'αλήθεια Σ'αγαπούν; Σε ένα κλουβί... Απλά να σε κοιτούν και κατα τ'αλλα σ'αγαπούν.. γιατι τους τραγουδάς και τους προσφέρεις...
Τι κόσμος;! Τι κόσμος αυτός που σε κάνει να νιώθεις μικρός ; Ενώ μεγάλος είσαι... ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ... πιο μεγάλος απο ότι πιστεύεις... κουβαλάς το σύμπαν μέσα σου.. τον ήλιο... εκπνέεις την σκόνη των αστεριών... Και εκείνοι έρχονται και σου λένε , ενα τίποτα είσαι... Ενα τίποτα είσαι χωρίς ΕΜΕΝΑ... Υπάρχεις επειδή το θέλω εγω... Αυτοί.. αυτοί του κόσμου.. του άλλου κόσμου... του κόσμου που κοιτάς απο χαμηλά.. και κάθονται στους θρόνους τους και διατάζουν, να τραγουδήσεις, να χορέψεις... να δουλέψεις...
Αυτοί που μικραίνουν και μεγαλώνουν τις στιγμές σου και εσένα μαζί... Μα νιώθω μικρέ ΜΕΓΑΛΕ μου πως ήρθε η στιγμή σου .. είναι η ΜΕΓΑΛΗ στιγμή σου.. Που πρέπει να δείξεις πόσο μεγάλος είσαι και πόσο πιο μεγάλος μπορείς να γίνεις... τόσο μεγάλος και τόσο ψηλός που μπορείς να φτάσεις τον πάνω κόσμο που κοιτάς, τόσο ψηλός που μπορείς να ακουμπήσεις τους θρόνους τους και με το ένα σου χέρι μονάχα να τους ρίξεις κάτω... Και είναι κι'αλλοι σαν και εσένα μικρέ ΜΕΓΑΛΕ μου .. και ΑΝ ενώσετε τα χέρια σας όλοι μαζι μπορείτε να κατεβάσετε όλο τον επάνω κόσμο που κοιτάτε.. Και έτσι θα πιάσετε στα χέρια σας αυτούς... και θα τους πείτε.. - Τωρα που ήρθαμε στο ίδιο ύψος... Τολμάς να με διατάξεις να πεθάνω; Να νιωσω ΜΙΚΡΟΣ για να νιώθεις ΕΣΥ μεγάλος..; Τολμάς να δείς πως είσαι άνθρωπος σαν και εμένα; Στ'αλήθεια.. τόλμα! ΤΟΛΜΑ και θα δεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου